8 Życie płynie swoim rytmem

Witajcie.

" Złudzenie realności "

Nie rozumiem. Nie wiem jak. 

Mam zrozumieć - co nie tak?

Rozczarowań wiecznych świat.

I poczucie ciągłych strat. 

Krzywdzę ludzi - tylko to.

Powoduje samo zło.

Wywołuje gniew i złość.

Innych ranię - mam już dość.

Chcę relacji. Wzajemności. 

Lecz uciekam w swe słabości. 

Nie chcę krzywdzić, tylko wznieść.

Bo nie umiem siebie znieść.

Niepotrzebna i samotna.

Wolę płakać w ciemnych kątach.

Będę silna - choć udaję.

W głowie wciąż walczę wytrwale.

W koło widać - maskę, chłód.

Lecz od środka wielki ból.

To co słyszę budzi lęk.

Nie ucieknę. Nie mam gdzie. 

Przerażenie niszczy mnie.

Nie chcę już w ogóle czuć. 

Krzyk ułudy - w smutku płacz.

Po co wierzyć - tracić czas?

Życie płynie - mija świat.

Nie powinnam więc nic chcieć. 

Niepotrzebna czuję się. 

To nie zmieni raczej się. 

Bo nadzieja niszczy mnie.

Po co marzyć i planować?

Nie powinnam wciąż próbować. 

Ludzi w koło ranię sobą.

Mogą krzywdzić mnie swą mową. 

Słowa ranią niczym nóż. 

Tną od środka - czynią ból.

Wciąż udaję. Łudzę się. 

Że coś w końcu zmieni się. 

~ Neazi Loaz ~

 

Bilans 18/12/23

Kawa 130

2x Bolinero Spaghetti Bolognese (460g) 370

Chleb p 65

Dżem (20g) 50

Zupa (250ml) 280

Suma: 895 kcal - ZA DUŻO -

Bilans 19/12/23

Bolinero Spaghetti Bolognese (230g) 185

Zupa (250ml) 280

7x kluska śląska 182 

Sos śmietanowy (150 g) 58

Kawa 130

3x chleb p 195

Serek z szynką (65g) 124

Suma: 1154 kcal  - MASAKRA - 

Pozdrawiam 🖤

7 Wróciłam. Nie poddaję się.

Witajcie.

Dawno mnie nie było...

Wiele się zmieniło...

Lecz wiem jedno...

2017 - 2018 rok: 54 kg

Potem upadłam...

Lipiec / Sierpień 2020 rok: 83 kg

Styczeń 2021 rok: 71 kg 

Sierpień / Wrzesień 2023 rok: 65 kg

Wstałam... 

Idę dalej...

Nie poddaję się...

Dziś ważę: 52 kg 

(Jest dzień: 18/12/2023 r.)

Wróciłam. Znowu jestem sobą...

Cel 1: 49 kg

Cel 2: 46 kg

Cel 3: 43 kg

...

Potem się zastanowię, co dalej. 

Pozdrawiam 🖤

6 Bywało lepiej - bywało gorzej

Witajcie.

Wstałam dzisiaj z uczuciem całkowitej niemocy. Chciałam zrobić wszystko, a nie mogłam zrobić zupełnie nic. Moje ciało odmawiało mi posłuszeństwa, a przy każdej czynności było mi niedobrze. Nie mam pojęcia dlaczego. 

Opuściłam łóżko po szóstej  rano, choć marzyłam o jeszcze chwili snu. Ogarnęłam się, bo miałam pojechać na praktyki. Nic z tego z wcześniej wymienionych powodów nie wyszło. Szkoda, bo poza domem mogę nic nie jeść przez cały dzień. Nie ma wtedy nikogo kto patrzyłby mi na ręce. 

Więc zostałam w domu. Poprasowalam ciuchy, bo już było ich sporo w szafie. Poszłam do sklepu po drobiazgi do obiadu, a po powrocie naszło mnie na troszkę ćwiczeń. Zrobiłam 50 brzuszków, 20 przysiadów i 50 skrętoskłonów. Lepsze to niż nic. Przynajmniej na dobry początek. 

Potem z pracy wrócili rodzice i zjedliśmy obiad. Oczywiście wspólny obiad, bo jakże by inaczej. Potem postawiono na stole ciasto, znowu i nie było jak się wykręcić. Z kolacją podobnie i znowu ciasto. Nie lubię tego bardzo.

Uwielbiam dni w których wychodzę z domu rano i przez cały dzień mnie nie ma. Wracam późniejszym wieczorem i wtedy po całym dniu prawie lub nic nie jedzenia zjadam trochę obiadu w ramach kolacji. 

Po kilku latach przyzwyczaiłam się do tego, że bardzo często jem pierwszy posiłek nie wcześniej niż o 16.00, bo to wspólny obiad. Rano zazwyczaj pije tyło kawę. No chyba, że jesteśmy w gościach i jest wspólne śniadanie. Wtedy nie mogę nie jeść, bo wszyscy nabraliby podejrzeń. A tego bardzo nie chce. Już jakoś w 2017 roku patrzono mi przez pewien czas na ręce. Ważyłam wtedy 54 kg i otoczenie stwierdziło, że za szybko schudłam. W związku z tym teraz bardzo się pilnuję, by rodzina znowu nie uznała na podstawie jakiegoś zachowania, że się odchudzam. Nie chcę dawać im pretekstu do jakichkolwiek podejrzeń, bo wtedy to właśnie przez ich patrzenie na moje ręce przytyłam. Nienawidziłam wtedy zarówno siebie jak i tego, że najpierw mówiono mi, że zaczynam za mało ważyć (mimo, że wagę miałam w dolnej granicy normy dla mojego wzrostu). A potem po okresie, gdy mnie pilnowali i sprowadzili wagę do wyższej (wtedy dla odmiany mówili, że powinnam schudnąć). Ale przecież to oni kazali mi jeść.

Więc teraz za nic na świecie nie mogę im dać nawet sugestii do jakich kolwiek podejrzeń. Po prostu nie mogę. Za nic na świecie. Obiecałam to sobie samej. 

Pozdrawiam 🖤

5 W myślach trwam

Witajcie.

Człowiek może postąpić dziesięć ra­zy źle, po­tem raz dob­rze i ludzie z pow­ro­tem przyj­mują go do swoich serc. Ale jeśli postąpi od­wrot­nie: dziesięć ra­zy dob­rze, a po­tem raz źle, nikt już więcej mu nie zaufa. 

Zastanawiałam się dzisiaj nad tym, dlaczego w życiu popełniłam tyle błędów. 

Dlaczego zaufałam niewłaściwym ludziom?

Dlaczego na przestrzeni ostatnich kilku lat zniszczyłam samą siebie psychicznie?

Dlaczego katuję się codziennym zwatpieniem we własną przyszłość?

Odpowiedź na te pytania nie jest jednoznaczna. Wiem na pewno, że przeszłość i minione chwile wpłynęły na mnie. Na moje obecne życie oraz stosunek do siebie i świata. Często zastanawiam się "Co by było gdyby...?" Ale nigdy nie poznam odpowiedzi. 

Nauczyłam się cierpienia w samotności.

Zrozumiałam, że zaufanie innym ludziom jest ogromnym błędem. 

Nie umiem okazywać ani nazywać emocji.

Zawsze to emocje mnie niszczyły, więc teraz jestem oddzielona od nich grubym murem. 

Emocji nie ma.

Uczucia nie istnieją.

Jest tylko kamienna maska.

I pustka wewnątrz serca. 

Zawsze sobie to powtarzam, gdy zaczynam cokolwiek czuć. Nie chcę być słaba. Niech ludzie nie wiedzą, co może mnie zniszczyć. Niech nie rozumieją, jak bardzo ich słowa ranią.

To bez znaczenia. Całkowicie bez znaczenia.

Tak samo jak bez znaczenia jest moje życie.

Pozdrawiam 🖤

4 Sobotnie thinspiracje

Witajcie.

Wstałam dzisiaj dość późno jak na mnie, bo dopiero po 10.00. Ach... Miły przywilej imieninowego dnia. Szkoda, że nie może tak być trochę częściej. 

Na śniadanie oczywiście nie zjadłam nic. Mogę powiedzieć, że nie jest to dla mnie nowością. Nie lubię śniadań. Nie wiem w sumie czemu, ale jest tak od kiedy pamiętam. 

Potem nadszedł czas na kawę i ciasta. Niestety nie mogłam się wymigać tym razem, bo nie miałam żadnej sposobności. Wściekła na siebie za to jestem bardzo, choć szczerze przyznawszy - ciasta były pyszne. Za dużo kalorii. O wiele za dużo. Teraz będę musiała sporo czasu stracić na pozbycie się ich skutków ubocznych. Jak ja to mówię, "Chwila przyjemności psuje to, o czym marzę". Czyli krótko mówiąc - moje odchudzanie i dietę. 

Marzę o szczupłej sylwetce. Zrobię wszystko, by być dumną i zadowoloną ze swojego wyglądu. By być lekką niczym motyl. 

Mam 163 cm wzrostu. 

Moim celem jest waga 45 kg...? 

Najwyższa waga w życiu (2020 rok) 83 kg

Dalsza część dnia minęła mi na obiedzie. Potem poszłam na cmentarz, zapaliłam znicze. Znowu mnie wzięło na wspomnienia. Tęsknię za moim dziadkiem. 

Po powrocie do domu wieczór minął już jakoś spokojniej. Kolacja i znowu kawałek ciasta. No cóż... Imieniny są raz w roku... 

Potem obejrzałam w telewizji film "Kobieta kot". Lubię go, a bardzo dawno nie oglądałam. Przynajmniej w tamtej chwili miałam wytchnienie od własnych myśli. 

Nieustannie obawiam się, że nie sprostam temu haosowi w mojej głowie. Ciągle nienawidzę siebie za to, jaka jestem. Mam ochotę stłuc wszystkie istniejące lustra, by nie musieć w nie patrzeć i czuć obrzydzenia do samej siebie. Tak, tak bardzo siebie nie cierpię, że aż chcę zniknąć. Ale to się zmieni, gdy schudnę. Gdy będę miała pięknie zarysowane obojczyki, rzebra i inne cudownie wyglądające kości. Gdy moje uda wreszcie nie będą siebie dotykały. Wtedy będę z siebie dumna. 

Sb. 21/01/23

Kawa 130

1x sernik (90g) 522

2x ciasto marchewkowe (160g) 522

2x gołąbek (300g) 392

Ziemniaki (80g) 70

Sos pomidorowy 28

Crostini con aglio (40g) 192

Kajzerka 178

Pasztet (45g) 112

Suma: 1841 kcal 

Stanowczo zbyt dużo. Grrr...

Pozdrawiam 🖤

3 Zaczynam żyć od nowa

Witajcie.

Jestem wściekła na siebie.

Brak mi słów na to jak wyglądam.

Jestem gruba i nienawidzę siebie za to.

Z całego serca nienawidzę. 

Co z tego, że ważę 67 kg, przy 163 cm wzrostu.

Wyglądam paskudnie. 

Czuję się bezwartościowym śmieciem. 

Ale zaczęłam to zmieniać. 

Wracać do swojego sposobu życia.

Na razie zmieniłam psychikę?

Nie wiem jak to ująć. Tak bardzo mam dosyć siebie.

Pragnę wrócić już na zawsze.

Tym razem nie zniszczę wszystkiego.

Muszę być idealną wersją samej siebie.

Porażka nie wchodzi w rachubę.

Waga zawsze zbyt wysoka.

Kcal - wyznacznik sukcesów i porażek każdego dnia. 

Kilogramy - im mniej, tym lepiej.

Perfekcjonizm w każdym calu.

Silna wola i nieustępliwość. 

Motywacja i marzenia ponad wszystko. 

Chude ciało i pięknie zarysowane kości. 

To mój jedyny cel. 

Jeszcze nie osiągnęłam spełnienia marzeń.

Nigdy się nie poddałam. 

Zawsze wracałam. 

Nigdy nie zniknęłam.

Zawsze w tym świecie będę. 

Od 8 / 9 roku życia, aż po dziś dzień. 

Po życia kres.

Jest to dla mnie wszystkim.

Powietrzem do oddychania.

Bez tego umrę. 

Pozdrawiam 🖤

2 Zaraz zwariuję do reszty

Witajcie.

Niby wiem, że: 

"Głodząc się nie osiągnę niczego dobrego." 

Mimo to:

"Pragnę jeść jak najmniej lub wcale, bo kiedyś to działało. 

Wtedy byłam chuda i piękna."

Właśnie z tego powodu:

"Łapie mnie chudymi rękoma za szyję, nie pozwala jeść. Ponownie, za czerwoną linią. Kocham to!"

Zaraz zwariuję do reszty...

Mam dosyć kurwa życia!!!

Beze mnie ten świat będzie lepszym miejscem. Nie jestem tu potrzebna. Jestem nikim. Czymś bezwartościowym. Nie powinnam żyć. Powinnam zniknąć. Chcę mieć wreszcie spokój. Mam dosyć siebie. Mam dosyć krzyków, które słyszę w głowie. Mam dosyć leku przed życiem. Mam dosyć tego, że czuję się zbyteczna i odrzucona. Czuję się tak, jakbym wcale nie istniała. Psychicznie już nie żyje. Jestem pusta od środka. Nie czuję nic. Nie umiem nawet określić po co jeszcze jestem na tym świecie. Chyba kurwa po nic. Tylko wszystkim nieustannie przeszkadzam swoim istnieniem. 

Niedługo to zrobię. 

Bo mam już wszystkiego dosyć. 

A zwłaszcza mam dosyć tego, co dzieje się w mojej głowie!!!

Przepraszam za to, że jeszcze żyje i oddycham. 

Nie wiem po co...

Pozdrawiam 🖤

1 Kilka słów o mnie

Witajcie.

Codzienność to dla mnie kakejdoskop zmieniający się w zawrotnym tempie.

Rzeczywistość jest jak sen, którego znaczenia nie rozumiem.

Nawet dla siebie samej stanowię zagadkę, bo nie wiem kim jestem, ani kim chcę być.

Nazywam się Neazi Loaz. Założyłam tego bloga, bo chciałabym napisać własną historię. Podróżuję i trwam na co dzień jedynie wśród własnych myśli i marzeń. 

"Podróż niespełnionych marzeń" 

To zdanie oddaje całkowicie moje dotychczasowe życie, które chcę zmienić. Pragnę własnoręcznie napisać swoją historię i nie pozwolę, by ktoś inny układał mi życie. Chcę to zrobić sama, nawet gdy popełnię mnóstwo nieuniknionych błędów.  

Pozdrawiam 🖤

Neazi Loaz